• Izba pamięci

          • Kawalerowie Orderu Virtuti Militari

          • 1. Bronisław Pietraszewicz 

            (źródło wikipedia)

            Urodził się w Duniłowiczach w województwie nowogródzkim (obecnie Białoruś). W 1924 rodzina przeniosła się do Warszawy (tutaj ojciec otrzymał pracę w Głównym Urzędzie Miar)[1] i zamieszkała na Żoliborzu. Był uczniem Państwowego Gimnazjum i Liceum im. Księcia Józefa Poniatowskiego przy ul. Leopolda Lisa-Kuli 16. Do wybuchu wojny ukończył w nim I klasę licealną[2].

            Po wybuchu wojny służył w kompanii przysposobienia wojskowego i w jej składzie opuścił Warszawę kierując się do Brześcia. Po rozpadzie oddziału wrócił samotnie do Warszawy. W pierwszych miesiącach okupacji pracował przy rozbiórce zniszczonych domów[1]. Zdał maturę na tajnych kompletach w I Gimnazjum Męskim im. Gen. Józefa Sowińskiego w Warszawie, a jesienią 1940 rozpoczął studia na wydziale mechaniki w konspiracyjnej Państwowej Wyższej Szkole Budowy Maszyn i Elektrotechniki im. H. Wawelberga i S. Rotwanda.

            Bolesław Pietraszewicz był jednym z najaktywniejszych członków „Petu”. Główny twórca tej organizacji Bolesław Srocki napisał o nim:

            (...) Zewnętrznie nie wyglądał na bohatera. Niewysoki, szczupły (...), o śniadej cerze, ciemno i gładko zaczesanych włosach, piwnych oczach pod silnie zarysowanymi brwiami, sprawiał wrażenie nieco wybuchowego i upartego, skłonnego do dysput i polemik teoretyka-intelektualisty. Zdolności jego jako żołnierza i dowódcy były swego rodzaju niespodzianką[3].

            Odważny, opanowany, z wrodzonym poczuciem odpowiedzialności za powierzoną pracę i podwładnych, o ujmującym stosunku do ludzi, cieszył się głębokim zaufaniem swoich przełożonych i kolegów[4]. Znajdujące się przy ul. Słowackiego mieszkanie jego rodziców, z którymi mieszkał, było często wykorzystywane na konspiracyjne spotkania[5]. W 1943 w mieszkaniu odbyła się uroczystość złożenia przez grupę członków „Agatu” przysięgi wojskowej[6]. Wprowadził także do konspiracji swoją młodszą siostrę, Helenę Pietraszewicz-Dubiczyńską, ps. „Wrona”[7]. Aby pomóc finansowo rodzinie, pracował nocami jako stróż w kawiarni „Jaskółka” przy ul. Krechowieckiej[8][9].

            Był jednym z inicjatorów i głównych wykonawców tzw. akcji megafonowej w dniu święta narodowego 3 maja 1943 na placu Wilsona. Tego dnia grupa pod dowództwem Stefana Rodkiewicza „Lecha” podłączyła zamaskowanym przewodem do telefonicznej szafki rozdzielczej jeden z ulicznych głośników niemieckiego Urzędu Propagandy („szczekaczkę”), urządzając w jednym z pobliskich mieszkań studio nadawcze. O godz. 18.00 przez szczekaczkę nadano poprzedzoną polskimi melodiami wojskowymi 15-minutową audycję składającą się z Roty Marii Konopnickiej i patriotycznego przemówienia zakończonego Mazurkiem Dąbrowskiego. Polskiego hymnu wysłuchało kilkuset zgromadzonych na placu Wilsona ludzi, a informacja o żoliborskiej audycji błyskawicznie obiegła całe miasto[10].

            2 lutego 1943 wziął udział w ewakuacji materiałów i przedmiotów z opieczętowanego przez Gestapo mieszkania rodziny Błońskich przy ul. Brackiej 23[11].

            W 1943 porzucił studia i rozpoczął kurs w szkole podchorążych „Agricola”. Wraz z całym PET-em wszedł do Szarych Szeregów, a następnie w sierpniu 1943, wraz z drużyną CR 500, przeszedł z Grup Szturmowych do nowo utworzonego oddziału „Agat” (późniejszy „Pegaz”)[12]. W listopadzie objął dowództwo I plutonu „Agatu”[13].

            Brał udział w rozpoznaniu terenu do akcji pod Celestynowem, a 27 maja 1943 uczestniczył w akcji „Sól”, której celem było zdobycie z magazynów fabryki Kijewski, Scholtze i Spółka przy ul. Siarczanej 6 na Targówku chloranu potasu, niezbędnego do produkcji materiałów wybuchowych[14]. Kontrolowana przez Niemców warszawska fabryka była jedynym producentem tej substancji na terenie Generalnego Gubernatorstwa[15]. Zdobyto 21 beczek chloranu potasu i 10 beczek tlenku żelaza[16].

            7 września 1943 uczestniczył w akcji specjalnej na SS-Oberscharführera Franza Bürkla.

            1 lutego 1944 dowodził akcją Kutschera, której celem było wykonanie wyroku śmierci na Dowódcy SS i Policji na dystrykt warszawski SS-Brigadeführerze Franzu Kutscherze. Był także pierwszym wykonawcą wyroku.

             Osobny artykuł: Akcja Kutschera.

            W czasie akcji został postrzelony w brzuch. Razem z Marianem Sengerem „Cichym” trafił do Szpitala Przemienienia Pańskiego, gdzie był operowany[17]. Z powodu denuncjacji rannych przez granatowego policjanta tego samego dnia po południu został przewieziony wraz z „Cichym” z powrotem do lewobrzeżnej części miasta, gdzie ostatecznie trafił do Szpitala Wolskiego przy ul. Płockiej 26. Tam zmarł 4 lutego 1944.

            Został pochowany w tajemnicy w obecnym miejscu, w kwaterze batalionu „Zośka” (A-20) na warszawskim Cmentarzu Wojskowym na Powązkach[18].

            Rozkazem nr 267/BP z dnia 25 marca 1944 Komendant Główny Armii Krajowej nadał pośmiertnie Bronisławowi Pietraszewiczowi Order Virtuti Militari V klasy i awansował go do stopnia podporucznika czasów wojny

            (źródło wikipedia)

            2. Jan Penconek

            (źródło: Szkoła Podstawowa im. por. Jana Penconka w Gowinie)

            Absolwent I Gimnazjum Męskiego im. Gen. Józefa Sowińskiego w Warszawie rocznik 1931 r. Porucznik - dowódca kompanii I Morskiego Pułku Strzelców, obrońca Wybrzeża, bohater Pułku, poległ dowodząc akcją na Kępie Oksywskiej 13 września 1939 r. 

            Pochowany na Cmentarzu Bohaterów w Redłowie, nr mogiły 505.

            Pośmiertne odznaczony Krzyżem Virtuti Militari.

            (źródło Monografia III Liceum Ogólnoształcącego im. gen. Józefa Sowińskiego)

             

            3. Tadeusz Wiwatowski

            Tadeusz Wiwatowski (ur. 7 grudnia 1914 r. w Mińsku, zm. 11 sierpnia 1944 r. w Warszawie) - polski filolog, pracownik naukowy i dydaktyczny tajnego Uniwersytetu Warszawskiego, żołnierz obrony z września '39 oraz AK (ps. "Olszyna"), uczestnik powstania warszawskiego.

            Absolwent I Gimnazjum Męskiego im. Gen. Józefa Sowińskiego w Warszawie rocznik 1933

            Działalność konspiracyjną rozpoczął w Tajnej Organizacji Wojskowej (TOW), gdzie pełnił funkcję zastępcy komendanta okręgu TOW Warszawa-miasto Józefa Rybickiego (ps. "Andrzej"). Po scaleniu TOW z AK w 1943 r., w stopniu podporucznika został przydzielony do Kedywu okręgu warszawskiego - pełnił funkcję dowódcy oddziału dyspozycyjnego "A". W pierwszych dniach powstania warszawskiego dowodził tą jednostką walczącą w ramach zgrupowania "Radosław". Był również przez krótki czas zastępcą dowódcy batalionu "Miotła" kpt. Franciszka Mazurkiewicza, jednakże wkrótce ponownie objął dowództwo nad swoim macierzystym oddziałem dyspozycyjnym "Kolegium A". Zginął w czasie walk tego oddziału przy ul. Stawki. Odznaczony dwukrotnie Orderem Virtuti Militari V klasy (w 1939 i pośmiertnie w 1944). Pochowany w kwaterach żołnierzy i sanitariuszek baonu "Miotła" na Powązkach Wojskowych w Warszawie.

            (źródło Wikipedia)

            Uczył Gajcego i Bartoszewskiego...

             

             Przedstawiamy tekst opublikowany w Gaziecie Wyborczej o absolwencie naszej szkoły Tadeuszu Wiwatowskim.

             

            Zachęcamy do lektury.

             

            Tadeusz_Wiwatowski_uczyl_Gajcego_i_Bartoszewskiego.pdf

             

             

            Polska Deklaracja o Podziwie i Przyjaźni dla USA (tom 111 str. 375) podpis Tadeusza Wiwatowskiego, dyrektora E. Łozińskiego oraz innych nauczycieli i uczniów szkoły.

             

            4. Rajmund Kalpas

            (źródło : niebieskaeskadra.pl)

            Rajmund Kalpas urodził się 19 czerwca 1916 roku. Syn Antoniego i Aldony z Radziejowskich. Rodzina Rajmunda mieszkała w Warszawie przy Filtrowej 73 nr 1.

             I Gimnazjum Męskie Magistratu m.st. Warszawy im. Jen. Sowińskiego ukończył w 1936 roku. Po maturze podjął naukę w Szkole Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie, którą ukończył z 42 lokatą XII promocji w 1939 r.

            W czerwcu 1939 roku został skierowany na praktykę do I-go pułku lotniczego w Warszawie. W przeddzień wybuchu wojny (31 sierpnia) mianowany podporucznikiem. Brał udział w  wojnie obronnej Polski jako pilot 113 eskadry myśliwskiej w składzie Brygady Pościgowej. Zestrzelił 1 samolot niemiecki w walkach nad Warszawą.

            Następnie przez Rumunię ewakuował się do Francji, gdzie  został przydzielony do klucza myśliwskiego dowodzonego przez por. pil. Aleksandra Gabszewicza. Zginął w bitwie powietrznej z niemiecką wyprawą bombową. Jego myśliwiec MS-406 został trafiony ogniem strzelców Heinkla He-111 i rozbił się koło miasta Vienne na południe od Lyonu. Został pochowany na cmentarzu w Villeurbanne (pod Lyonem), grób nr 20. Na warszawskich Powązkach znajduje się jego symboliczny grób.

            Jak podaje Jerzy Wilgat ( jego gimnazjalny kolega) został pośmiertnie odznaczony Virtuti Militari oraz francuskim Croix de Guerre, zaś w „Księdze Lotników Polskich…”że był odznaczony Croix de Guerre oraz 3-krotnie Krzyżem Walecznych.

            Ofiarami II wojny światowej byli również:

            - jego matka – Aldona, które zginęła w  Auschwitz w 1943 roku,                               

            - jego brat – zob. Ryszard, który zginął w Katyniu w 1940 roku,                                 

            -  jego siostra – Jolanta, rozstrzelana na ulicach Warszawy podczas powstania w 1944 r..

            Opr. Ryszard Kozera na podstawie: Jerzy Wilgat, Leksykon Sowińszczaków, maszynopis; O. Cumft, H.K. Kujawa, Księga Lotników Polskich…, Warszawa 1989; I. Kalpas, M. Ludwicki, F27. Czy tu jeszcze rosną róże? Nowy Sącz 2007; Internet.

            5. Roland Antoni Kalpas (1908-1994)

            źródło: https://www.geni.com/people/Roland-Kalpas/6000000001166021645

            Średni z trzech braci absolwentów I Gimnazjum Męskiego w Warszawie.

            Urodził się 20 maja1908 roku w Taszkiencie, carskim Turkiestanie (obecnie Uzbekistan). Był synem Antoniego, pracownika bankowego i Aldony z Radziejowskich. Po ucieczce z ogarniętej rewolucją bolszewicką Rosji rodzina Kalpasów zamieszkała w Stambule. Do Niepodległej wrócił w pierwszej turze wraz z bratem Ryszardem (zob.) i tu od 1925r. uczęszczał wraz z nim do I Gimnazjum Męskiego w Warszawie. Naukę obaj Kalpasowie zakończyli maturą w 1927r. Po maturze wstąpił na Wydział Konstrukcji Samolotów Politechniki Warszawskiej.

            Swoje losy związał z lotnictwem. Jako obserwator lotniczy został zaangażowany w 1930r. w Dziale Prób w Locie w Instytucie Badań Technicznych Lotnictwa (ITBL) w Warszawie. Ukończył kurs pilotażu samolotowego na obozie Przysposobienia Wojskowego w Lublinku koło Łodzi, a póŸniej przeszedł przeszkolenie szybowcowe. W latach 1933-1934 odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Lotnictwa jako pilot. W następnych latach pogłębiał swoje umiejętności lotnicze na samolotach szkolnych i turystycznych. Ukończył także Kurs Wyższego Pilotażu (myśliwski) w Lotniczej Szkole Strzelania i Bombardowania w Grudziądzu. Mianowany podporucznikiem i pilotem doświadczalnym w Instytucie Technicznym Lotnictwa uprawnionym do latania na wszystkich typach samolotów. Podczas oblatywania prototypu samolotu RWD-14/II Czapla- 20 kwietnia 1937r. uratował się na spadochronie, gdyż nie mógł wyprowadzić samolotu z nurkowania. Podobnie w 1938r. podczas rajdu skandynawskiego zademonstrował brawurową akrobację na RWD-10, z którego skakał ze skrzydła na spadochronie ratując się w ten sposób przed katastrofą. Za to z resztą otrzymał Złoty Krzyż Zasługi za rozsławianie polskiego lotnictwa w świecie. Widać więc, że Roland Kalpas był niezwykle odważny podobnie jak jego bracia. Jak wspomina jego bratowa Irena (żona Ryszarda) wszyscy trzej robili w czasie Święta Lotnika tzw. szpas, czyli przelot pod mostem na Wiśle. W tym czasie nie wolno było dwóm braciom wsiadać do samolotu, a co dopiero trzem. Skończyło się to oczywiście raportem karnym.

            W kwietniu 1939r. ukończył Politechnikę Warszawską uzyskując dyplom inżyniera mechanika, a w czerwcu został członkiem Polskiej Misji Zakupów Sprzętu Lotniczego w Wielkiej Brytanii i Francji przeprowadzając próby samolotów myśliwskich jakie miały być zakupione przez Polskę. Z misji tej wrócił 28 sierpnia 1939r.

            Po wybuchu wojny bezpiecznie ewakuuje samoloty ITL z Warszawy pod Grójec,a następnie pod Lublin. Następnie przyprowadza z Mielca do Małaszewicz koło Brześcia nowo zbudowany samolot "Łoś". Kilka dni później- 13 września- został wysłany do Konstancy w Rumunii po odbiór zakupionych dla Polski samolotów. Atak ZSRR, internowanie polskich władz spowodowały, że przez Jugosławię i Włochy przedostał się do Francji do polskiego lotnictwa, a następnie do Anglii by organizować polskie dywizjony bombowe. Był tam instruktorem pilotażu szkolącym wielu polskich lotników na różnych typach samolotów. Anglicy wykorzystali również jego umiejętności oblatywania nowych typów samolotów.

            Brał udział w trzech lotach bojowych nad Niemcy w 300 Dywizjonie Bombowym "Ziemi Mazowieckiej" jako drugi pilot w lipcu 1942r. W 1944r. zostaje majorem. Po zakończeniu wojny został przydzielony do brytyjskiego lotnictwa transportowego i wysłany do Włoch by ewakuować brytyjski personel lotniczy. Tutaj mógł połączyć się z żoną, z którą rozdzieliła go wojna. W październiku wraca do Anglii, a w 1947r. został zdemobilizowany. W następnych latach był emigrantem kolejno w Argentynie, Włoszech i Anglii, gdzie wszędzie zatrudniony jest w przemyśle lotniczym. Ostatecznie wraz z rodziną przenosi się do USA by tutaj kontynuować swoją lotniczą pasję. Był współkonstruktorem samolotu Fokker F-27 Friendship oraz systemu odzyskiwania bezzałogowego samolotu wywiadowczego; projektował śmigłowiec Pathfinder z pchającym, otunelowanym śmigłem ogonowym;  projektował śmigłowce Boeinga- Vertola, instalacje hydrauliczne do tych śmigłowców. W 1985r. Przeszedł na emeryturę i zajął się pisaniem pamiętników rodzinnych i zawodowych.

            Żonaty był z Adelą Zieleniecką poznaną na misji we Francji, z którą miał syna Rajmunda (1940), córkę Dianę (1946) i syna Romana (1949).

            Roland cieszył się szacunkiem i uznaniem braci. Jego bratowa tak to wspomina: „Roland to był zresztą „żelazo-beton”, Ryszard inaczej o nim nie mówił. Jak Roland coś powie, to tak być musi i kropka!”.

            Zmarł 8 marca 1994r. w Dowingtown (stan Pensylwania). Pochowany został na cmentarzu w Kwaterze Weteranów w Doylestown (amerykańska Częstochowa). Na nagrobku widnieje jego stopień żołnierski- podpułkownik pilot.

            Odznaczony:

            -Krzyżem Virtuti Militari V klasy

            -Krzyżem Zasługi z Mieczami

            Opr. Ryszard Kozera na podstawie: J. Jędrzejewski, Polscy piloci doświadczalni, Warszawa 2014;

            I. Kalpas, M. Ludwicki, F27. Czy tu jeszcze rosną róże?, Nowy Sącz 2007; internet.

             

            6.Andrzej Polkowski  (1921-1944)

             

            fot: dzięki uprzejmości s. Ewy, Nazaretanki z Loreto (Włochy-Italia)

             

            Urodził się 27 listopada 1921 r. w Warszawie. Rozpoczął naukę w Gimnazjum i Liceum w roku szkolnym 1935/36. W 1939 ukończył I klasę Liceum. Był żołnierzem 15 Pułku Ułanów Poznańskich, a następnie walczył w szeregach Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. W kwietniu 1944 roku awansowany do stopnia porucznika.   Zginął 12 lipca 1944 roku w bitwie o Anconę pod Loreto nad  rzeką  Musone, prowadząc jako dowódca atak czołgów. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym w Loreto. W październiku 1944 r. odznaczony pośmiertnie Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari za udział w walkach w szeregach PSZ nZ.

                     Posiadał też inne odznaczenia – Gwiazda za wojnę 1939 – 45, Gwiazda Italii, Gwiazda Afryki.

             

            Opr. Ryszard Kozera na podstawie:  Sprawozdanie za rok szkolny 1935/36, Warszawa 1936 ; Monografia Szkoły.

             

            7. Kazimierz Piechotka  (1919-2010)

             

             

            Zdjęcie z czasów Powstania Warszawskiego

            Zdjęcie współczesne

            Żródło: https://www.1944.pl/powstancze-biogramy/kazimierz-piechotka,34310.html

             

            Kazimierz Maciej Piechotka urodził się 20 listopada 1919 r. w Warszawie. Był synem Wacława i Eugenii z d. Struss. Naukę w Gimnazjum ukończył maturą w 1937 r.

                     Zaraz po maturze został przyjęty na Wydział Architektury Politechniki Warszawskiej. Studia przerwała wojna, podczas której, jak sam podaje, pracował prywatnie jako akwizytor w Składach Szkła i Porcelany Aptecznej F. Karolewskiego przy Senatorskiej 32, od roku 1942 w Instytucie Badań Urbanistycznych przy PW przy projekcie arterii NS w Warszawie. Równocześnie studiował na tajnym Wydziale Architektury prowadząc ćwiczenia z Architektury Polskiej. Bierze aktywny udział w konspiracji używając pseudonimu -Jacek. W Powstaniu Warszawskim od początku walcząc w plutonie Agaton Batalionu Pięść. Służył też w ochronie generała Tadeusza Bór-Komorowskiego.

                     Po upadku powstania przebywał wraz z żoną Marią w obozie jeńców wojennych /Stalag IV B Muehleberg-Rez. Laz. Kgf. w Zeithein/, gdzie oboje pracowali jako personel szpitalny.

                     Do kraju wrócił w 1945 r. Kończy studia w 1946 r. ze stopniem inżyniera architekta. Po powrocie pracuje w Biurze Odbudowy Stolicy. Współpracując z prof. Janem Zachwatowiczem oraz swoja żoną opracował projekt odbudowy warszawskiej katedry św. Jana. W 1952 r pod wpływem nacisków politycznych odszedł od pracy na uczelni i poświecił się pracy w założonej w 1948 r. wspólnie z żoną spółce autorskiej Maria i Kazimierz Piechotkowie. To oni stworzyli osiedla Bielany I-IV wpisane prze SARP na listę Dóbr kultury współczesnej. Jemu też zawdzięczamy budownictwo wielkopłytowe lat 70-tych. We współpracy z żoną i synem opracował specjalny system budownictwa w Algierii uwzględniając występujące tam uwarunkowania natury sejsmicznej. Wraz z żoną zajmował się badaniem synagog opracowując i publikując wiele książek poświęconych architekturze żydowskiej na terenach Polski.

                     Kazimierz Piechotka był żonaty z poznaną w czasie powstania Marią z Huberów. Mieli 2 synów: Macieja i Michała, którzy idąc w ślady rodziców zostali architektami, a nawet współpracowali z nimi zawodowo.

                     Kazimierz Piechotka zmarł  20 marca 2010 r w Warszawie, został pochowany na Cmentarzu Bródnowskim.

                    

            Niektóre odznaczenia:

            • Brązowy Krzyż Zasługi z Mieczami – za fałszowanie dokumentów na potrzeby działalności konspiracyjnej – 1944r.
            • Krzyż Walecznych – za walkę w Powstaniu Warszawskim.
            • Order Virtuti Militari V kl. (Krzyż Srebrny) – wręczony mu osobiście przez gen. Tadeusza Bór-Komorowskiego – 1944r.
            • Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 1977r.

             

            Opr. Ryszard Kozera na podstawie: Wilgat J., Leksykon Sowińszczaków, maszynopis; Arch. PW, nr akt.263; Internet, Wikipedia.

             

            8. Stefan Mikołaj Szpindler (1920-1993)

             



            Żródło: Zdjęcie ze zbiorów Związku Powstańców Warszawskich

             

                 Urodził się 6 grudnia 1920r. w Warszawie. Był synem Tytusa i Heleny z d. Żukowska. Maturę uzyskał w 1940r. na tajnym nauczaniu w I-szym Miejskim Gimnazjum i Liceum Męskim im. Gen Józefa Sowińskiego w Warszawie. Uczestnik ruchu oporu od kwietnia 1941r. do września 1944r. Działał w pułku AK ,,Baszta”, komp. B.2, pluton III. Używał pseudonimu ,,Stefan”. W konspiracji ukończył szkołę podoficerską, a następnie szkołę podchorążych. Pełnił funkcję d-cy sekcji, a następnie d-cy drużyny. W 1944r. był jednocześnie instruktorem w szkole młodszych dowódców kompanii B.2.

                 W czasie Powstania Warszawskiego jako d-ca drużyny brał udział w szeregu akcjach wykazując się męstwem, które m.in. skończyło się kontuzją odniesioną 23 sierpnia 1944r. podczas natarcia czołgu na ul. Różanej. Powstanie zakończył w stopniu plut. podchorąży.

                 Po upadku Powstania dostał się do niewoli niemieckiej: najpierw dla jeńców AK w Skierniewicach, a potem (od X 1944 do IV 1945r.) przebywał w Stalagu XB w Sandbostel nosząc nr jeniecki 220907.

                 Do kraju wrócił w czerwcu 1946r. Poprzestał na średnim wykształceniu matematyczno-fizycznym, co pozwoliło mu przez 40 lat pracować w służbach finansowo-księgowych. Za tę pracę otrzymał w 1980r. Srebrną Odznakę za Zasługi dla Finansów PRL.

                 Znany był także z działalności społecznej na rzecz środowisk, w których pracował, ale także brał udział w odgruzowywaniu Zamku Królewskiego w Warszawie oraz na Cmentarzu Komunalnym na kwaterze poległych kolegów z pułku ,,Baszta”.

                 Podporucznik Stefan Mikołaj Szpindler zmarł 18 sierpnia 1993r. w Warszawie. Spoczywa na Cmentarzu Komunalnym na Powązkach (ob. Powązki Wojskowe).

                Odznaczony był m.in.:
            - Krzyżem Walecznych (2 X 1944r.)
            - Brązowym Krzyżem Zasługi z Mieczami
            - Krzyżem Partyzanckim
            - Krzyżem AK
            - Medalem Wojska (na danym przez Londyn)
            - Krzyżem Kampanii Wrześniowej (1939r.)
            - Złotą Odznaką Honorową za Zasługi dla Warszawy
            - Brązowym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju
            - Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski
            - Orderem Virtuti Militari V kl (1990r.)

            Opr. Ryszard Kozera na podstawie: MPW, Powstańcze biogramy – Stefan Szpindler; zbiory Związku Powstańców Warszawskich; Michalski L., Matury 1939-1944.

             

             

             

             

    • Kontakty

      • III Liceum Ogólnokształcące im. gen. Józefa Sowińskiego
      • tel./fax 22 632 07 53
      • ul.Rogalińska 2 01-206 Warszawa Poland
      • metro: linia M2 (Rondo Daszyńskiego) bus: 102 (przystanek: Rogalińska) - 105,109,136, 155, 171, 178, 190 (przystanek: Szpital Wolski - kier.Płocka); 105,109, 155, 171, 178, 190 (przystanek: Szpital Wolski - kier.Rondo Daszyńskiego); tram: 10, 11,13, 26, 27 (przystanek: Płocka), SKM/KM - Warszawa Wola
    • Logowanie